Kendi sesini duymak,

Kendi sesinden

                   Kendi adını.

Ve irkilerek kendinden,

Tanıyamamak kendini…

Tartışmaya açık bir vakti gecenin,

Gündüzler kadar hazırlıksız ve gâfilim.

Eşten

    dosttan

          “Afiyet olsun” diyen garsondan

Hummalı bir kaçış sergiledim çehremde yıllar yılı…

Söyle bana,

İnsan nereye saklanabilir kendinden?

Karanlığa sığınan gölge kadar mülteci,

Kendi suretinin aynalı pususuna düşmeyecek kadar

                                                     cengâver olmak gerekli…

Sayıklar şimdi adımı eşraf-ı yalnızlık,

Kesin bir sevdada kesecek biletimi!

Kendi sesimden

               duymak senin adını,

İşte beni ancak

              böyle yenerlerdi!