*yarasını özleyen kabuk

               “yara bir başkasında kanayan benim”
                                          Veysel Çolak

dışarıdayım
üstelik yaram da yanımda
bu yağmur beni dövüyor ama
bir damlası dahi durmuyor yaramda

içeridekilerin de
dışarıda geziyor her gün yarası
toprağı öperken güneş
çare değil kanın yarasından ayrı kanaması

ne yazsam ağzım ne dese
önünü kesiyor ilk dediğim sonu alıyor nefesini

dışımdayım
halbuki her şey içimde yaşandı
yaramı örten kabuğun kanı da
kanımı döken yaranın evi de
aynı adamdı

görsem ne duysam kim
göğsümü deliyor güz dediğin bahar çekiyor perdesini

içindesin
haberin yok seni terk eden yarandan
kanın da ayaklandı şimdi
gidip öpecek yâr dediği kabuğundan