Mefâilün Feilâtün Mefâ/ilün Feilün

Güzel, senin yüreğin hangi vakt imâna düşer
O kan lebün ile ancak gönül devâya düşer

Bu Mecnûn leyl û nehâr mâvi gözlerinde umut
Bulup güler ama, her dem neden belâya düşer

Bu endamın bırakır herkesin ruhunda yara
Görünce hep seni ay, lal olur hatâya düşer

Gören sanır eşi hiç olmayan sühâ bir behişt
Kokunca misk gibi zülfün, gider hayâya düşer

Adva şehir gibi her an tufan dolan ateşe
Düşünce dil, dide-î eşk akar semâya düşer

Piyâle düşse elinden, ziyâ söner bilesin
Maşûğa bin defa ölmek gelir Servân’a düşer