Han kapıları açılıyor

İşte biri daha.

Ah şu anlaşılmak derdi,

Gider gelirsin

Bir kapıdan bir kapıya.

Gölgen eşiklere vurur başını,

Bir sen kalırsın dışarıda.

Yakana yapışıp kalan leke

Dikenleriyle inciten gurur.

Diliyorum fakat

Yürümekle uzaklaşılmıyor.

Yürümekle bulunmuyor, af diyarı.

Hatırlamak ağrısı ise

Bir köşede kaybolmuyor.

Sırtında katran karası yükler,

Yüreğinden arınamayan sızı,

Ya bir uçurum bulunmalı

Ya da bir kör kuyu.

Beyazını pembeye çalan gözlerle

Bakıyorsun işte.

Reçeteye yazılan isim,

Aynada gördüğünden başkası değil.

‘Sana sorulan soruyu

Yalnız senin çözebileceğin’ gerçeği.

Zihnini kemirip duran akrepler

Zehrini akıtamadığın

Birden gelirler, kesilir nefesin.

Harabeleri çoğaltmak mı baltayla,

Yoksa bırakmak mı ruhun heykelini?

Kolay değil, yaşamak

İnsan olmak kolay değil

İnsan kalmak kolay değil hasılı.

Yorgunum deme büsbütün

Bak, frezyalar aydınlanıyor usulca.

O beyazlık olmasa

Baş edilmez gelinciğin alıyla.

Ah şu anlaşılmak derdi,

Fazladan bir nefes daha dilenmek

Başkalarınca.

Yüreğindeki emanete kulak ver

Yarasaların çığlığını duyacağına.

Kandil yakan şefkatli anne eli

Uzanır masalları uyandıran dokunuşla.